چگونه می‌توانیم بدانیم که خدا در ماست و ما در خدا؟

از اینكه او روح خود را به ما بخشیده است! ما خود دیده‌ایم و شهادت می‌دهیم كه خدای پدر، پسر خود را فرستاد تا نجات‌دهندهٔ عالم باشد و هرکه اقرار كند كه عیسی پسر خداست، خدا در اوست و او در خدا. ما از محبّت خدا نسبت به خود آگاهیم و به آن اطمینان داریم. خدا محبّت است و هرکه با محبّت زندگی می‌کند، در خدا ساكن است و خدا در او. به این وسیله محبّت در ما به كمال رسیده است تا در روز داوری اعتماد داشته باشیم، زیرا زندگی ما مانند زندگی او در این جهان است. کسی‌که محبّت دارد، نمی‌‌‌ترسد و هرکه بترسد هنوز به محبّت كامل نرسیده است؛ زیرا محبّت كامل ترس را دور می‌سازد، ولی شخصی می‌ترسد كه در انتظار مجازات است. ما به دیگران محبّت می‌کنیم چون اول خدا به ما محبّت كرد. اگر بگوییم: «من خدا را دوست دارم.» درحالی‌که از دیگری خود نفرت داریم، دروغگو هستیم، زیرا اگر کسانی را كه می‌بینیم محبّت نمی‌کنیم، محال است خدایی را كه ندیده‌ایم محبّت نماییم. فرمانی كه او به ما داده است چنین است: «هرکه خدا را دوست دارد، باید دیگران را نیز دوست بدارد.»
اول یوحنا 4:13-21